زید نرسى گوید: به حضرت کاظم علیه السّلام عرض کردم مردى از شیعیان شما که نسبت به شما محبت دارد شراب مى‏نوشد، و مرتکب گناه مى‏گردد ما از وى تبرى حاصل کنیم، فرمود: از شراب خوردن او تبرى کنید ولى از خودش تبرى نجوئید، او را دوست بدارید و از کارش دورى کنید.
راوى گوید: گفتم: مى‏توانیم او را فاسق و فاجر بنامیم فرمود: خیر زیرا فاسق و فاجر کافرى را گویند که حق ما را انکار مى‏کند و با دوستان ما عداوت مى‏نماید، و خداوند ابا دارد از اینکه دوست ما فاجر و فاسق باشد در صورتى که مرتکب هر کارى شده باشد.
شما بگوئید کارش بد مى‏باشد و مرتکب اعمال زشت مى‏گردد، خودش مؤمن ولى کارش زشت است و روح و بدنش پاک مى‏باشد، بخداوند سوگند دوست ما از دنیا بیرون نمى‏رود مگر اینکه خدا و رسول و ما از او راضى هستیم، خداوند او را با همان گناهان با چهره سفید محشور مى‏کند و عورتش را مى‏پوشاند، و ترسش را فرو مى‏نشاند و حزن و اندوه را از آن دور مى‏گرداند.
مؤمن هنگامى که از دنیا بیرون مى‏رود گناهانش پاک مى‏گردد، یا گرفتار مصیبتى مى‏شود، و یا در مال و جانش نقصان پدید مى‏آید و فرزندش را از دست مى‏دهد و یا بیمار مى‏گردد، و از همه آسان‏تر اینکه خوابى هولناک مى‏بیند و صبح با حالت غم و اندوه از خواب برمى‏خیزد، و همین ناراحتى‏ها کفاره گناهان او مى‏شود. یا اینکه در دولت باطل گرفتار و ناراحتى برایش پیش مى‏آید، یا در هنگام مرگ بر او سخت گرفته مى‏شود، و او در حالى که گناهى ندارد و آسوده مى‏باشد به حضور رسول اکرم صلّى اللَّه علیه و اله و امیر المؤمنین علیه السّلام مى‏رسد.
بعد از آن در مقابل او دو چیز هست یا رحمت واسعه خداوند که بر همه گناهان اهل زمین وسعت دارد و یا شفاعت محمد و امیر المؤمنین علیهما السّلام در صورتى که رحمت واسعه شامل او نگردد، که در این صورت شفاعت او را یارى مى‏کند و مورد رحمت خداوند قرار مى‏گیرد

نوشته شده در شنبه 88/11/3ساعت 12:8 عصر توسط سید مهدی ماجدی نظرات ( ) |